Danas razbijamo mit da su SAD glavni neprijatelj pravoslavlja i da je prioritet CIA uništenje naše vere i religije. Floskula koju često koriste neprijatelji demokratije u Srbiji vešto manipulišući sa osećanjma građana i vernika za koje je SPC institucija od najvećeg poverenja u državi. To su isti oni koji ne žele nezavisnu SPC već crkvu koja je na usluzi vladajućoj klasi pod uslovom da su emiteri ovih lažnih vesti deo nje , a istovremeno maštaju da je SPC deo Ruske Pravoslavne Crkve a ne autokefalna verska zajednica.
Zanimljivo, ovakve tvrdnje stižu od strane pojedinaca koji na sva usta hvale komunističku Kinu. Državu koja na nedeljnom nivou uništava ne samo pravoslavne već i sve druge hrišćanske hramove širom svoje teritorije. Od onih koji po kancelarijama drže slike Ruskog a ne svog Srpskog predsednika, i maštaju da je Moskva treći Rim.
Ali vratimo se odnosu SAD i pravoslavlja. Pogledajmo odnos SAD i Grčke za početak. Ti odnosi su uznapredovali poslednjih 10 godina i nikada nisu bili snažniji. A uporedo sa tim jačao je i uticaj Grčke pravoslavne crkve koja ima u posedu više od 50 procenata celokupne teritorije Grčke, čiji sveštenici imaju status državnih službenika itd.
Rumunija, Bugarska, Ukrajina sve su to pravoslavne države u kojima je Pravoslavna Crkva izuzetno moćna institucija. I sve su bliski saveznici SAD. Da li je negde u nekoj od njih uništeno pravoslavlje ? Naravno da nije.
Ukoliko pogledamo status Pravoslavne crkve u Albaniji, videćemo da se ona razvijala paralelno sa razvojem odnosa Albanske i Američke administracije. Dakle uz svesrdnu podršku Američke administracije zahvaljujući odličnom odnosima između Carigradske Patrijaršije i Bele Kuće.
Na kraju, treba uzeti u obzir kako se Amerikanci ponašaju prema pravoslavnim crkvama na svojoj teritoriji. Nikada ni jedna pravoslavna crkva na teritoriji SAD nije bila ne ugrožena već nikada nije bila odbijena za bilo koju vrstu pomoći ukoliko se obratila administraciji. Probleme su imali samo sveštenici koji su svoj položaj shvatali kao način za sticanje bogatstva proneverama i sličnim krivičnim delima. To se u Americi ne prašta za razliku od pojedinih država u kojima se takve afere zataškavaju.
Ono što Američka spoljnja politika ne dozvoljava odnosno protiv čega se bori je korišćenje ili bolje rečeno zloupotreba crkvenih, verskih resursa radi širenja dezinformacija, lažnih vesti i promovisanja anti Američke politike. Sa jedne strane legitimno jer se bore za svoje interese a sa druge strane sasvim opravdano jer tako sprečavaju da vernici budu zloupotrebljeni kao prenosioci mekog uticaja politike.
Jer crkva i religija treba da budu nezavisni od politike a naročito političkog uticaja neke druge države. Samo na taj način crkva će u potpunosti ispunjavati svoju vekovima definisanu ulogu. Bez obzira ko je na vlasti.
